arezsabahi

این هم از دومین کار رسمی بنده که وردپرس هستش و کاملا توسط اینجانب کد نویسی شده و طراحی شده

http://bonyadshen.ir/

با سلام

این بار با طراحی وبسایت رسمی شرکت آلفا دریا برگشتم که خودم کد نویسی کردمش و خودم هم طراحی و توسعه و پیاده سازیش کردم.

میتونید این وبسایت رو در آدرس http://ddot.ir/ مشاهده کنید و نظراتتون رو همینجا عنوان کنید.

با تشکر

فلسفه ی دست:
قسمت دوم
بیشتر که تلاش برای روشن کردنت از واقعیت مینمایم، تیره تر میشوی، لحظه ای که مدت ها منتظرش بودم فرا رسید، تو که قاضی دادگاهم هستی حکمت را قرائت میکنی، خوشحالم مرا به حبس ابد در قلبم محکوم نکردی، اما قرار بر جدایی دستانم از مچ شد، دستان مجرم به خوبی هایم به قصاص در برابر نکرده هایشان محکوم گشته اند، قاضی، از تو سوالاتی دارم جوابش را میخواهم؛ دستانم را با چه چیزی قطع میکنید؟ تیغ؟ تیغی که روزی با همین دستانم، کدورت های میان خودم و او را از زندگی ام بریدم؟
چاقو؟ چاقویی که زورش به دسته ی ظریف و خوش اندام خودش نمیرسد و اخت با دستانم شده؟ همان چاقویی که چندی پیش بند های رهایی فردی از اعتیادش که من بودم را پاره کرد؟
اره؟ اره ای که خانه ی دلم را با آن فرم داده بودم و به فردی آواره در آن سکونت بخشیده بودم که وقتی دیگری بدو قصرش را پیشکش کرد، رفت و مرا فراموش کرد؟
برایت گفته بودم با ادای عدالتت سوال های سر در گمی هایم را باید پاسخ دهی.
این داستان دستان من است، اگر روزی این ها از مچ قطع شوند چگونه او را به دلم به نشان افتخار اشاره کنم؟
قلمم هم میداند اگر ننویسد یا اگر بنویسد و دستانی برای نوشتن نباشد جایش کجاست! شهادت میدهد!

علیرضا صباحی
31.12.2012
امضا

فلسفه ی دست:

قسمت اول

عجیب داستانی است این داستان قاضی با دستانم، در بلاد کفر امروزم دست دزدان را قطع میکنند، با کمی تامل در پیشینه ی رفتارم یافتم اینکه بزرگترین دزد این بلاد خود این صاحب کلام است، با نگاهی به دستانم یاد میآورم جوهر هایی که هر روز از قلم میدزدم، سفیدی هایی که از ورق پیش رویم به دست من کاسته میشود؛ دستانی که پنهانی اشک های روی گونه های فردی را برمیدارند، لب هایم و بوسه هایی که از لبهای آن دلبرکم میچیدم، نگاهی که زیبایی رخسارت را هر ثانیه در ذهنم خاطره میکند!

خیر، این دستان سزاوار بریدن نیستند، در دادگاه صداقت جویانه ام، نمیتوانم بی گناهی ام را ثابت کنم، مرا مجبور به دروغ نکن، قاضی ام تو شده ای، تو خود میدانی که من بیگناهم، در جمع شاهدان مرا محکوم به حصر در قلب خودم مکن، میدانم سال ها او در قلب من محبوس بود اما باور کن روحش هم خبر نداشت، یعنی کاری کردم که هیچگاه متوجه نشود حبس قلبم شده، هر روز یکی از چهار دریچه ی قلبم را انتخاب میکرد و پرواز، اما شب دوباره در آنجا بود!

در شاهدان، آن پیرزنی که روزی خستگی از تنش بیرون بردم نشسته است، باری که به دوش میکشید زیاد بود! آن چشمانی که روزی برقشان را من می دزدیدم مرا نظاره مکنند، در مقابل آنها مرا خرد تر از این مکن، هنوز یاد دارم آن فریاد هایی از سرما به زیر برف و من، که سرما از تن آن زیبا روی می ربودم.

وکیل مدافعم خود دستانم اند، آنها جز به خوبی به هیچ بدی ای آلوده نشده اند، اینها روزی از علاقه، بر سر درد های فردی کشیده میشدند که از شدت بی دردی امروزش، حالا در زندگی ام نیست! دستانم خوب میدانند که باید از خودشان دفاع کنند نه من و میدانم که لب نمیگشایند، التماست نمیکنم، اما عدالتت را زیر سوال سردرگمی هایم مبر!

علیرضا صباحی

30.12.2012

امضا