Raaziel

 
Присоединился: 02.10.2015
Tajemnica jest najwyższą wartością, zaś miłość jest największą z tajemnic. https://mojagrafomania.wordpress.com/
новый уровень: 
очков нужно: 171
Последняя игра
Pool Live Pro

Pool Live Pro

Pool Live Pro
1 год 155 дня назад

postaponiebo

pamiętam
miałem wszystko w mojej głowie
poukładane w równych szeregach
poskładane w kostkę plany
już gotowe do wydruku
wystarczyło kliknąć potwierdź

pamiętasz?
mieliśmy odlecieć na drugi skraj nieba
poukładane w równych szeregach
poskładane w kostkę plany
z pietyzmem ułożyć na półkach bez kurzu
wystarczyło nie stchórzyć

zapomnij
jak i ja próbuję wymazać z pamięci
porozrzucane dokoła bez ładu
umierające w chaosie milczenia
bezczelne rojenia o utraconym raju o którym
wystarczyło nie marzyć

zielona gwiazda

dawno nie widziałem słońca
jasnego jak blask twojej gwiazdy
płonie zawzięcie każdego poranka
na świat mój rzucając promienie nadziei

niech raczy nie gasnąć dopóki trwa czas
bym mógł wciąż od nowa dostrzegać ją w snach
i gdy na jawie zaczynam bezwiedne wędrówki
odnaleźć chcę ciepło twej gwiazdy na końcu 

ścieżki splątane wiodące przez ciemność
nie będą mi straszne ni choćby drobinę
gdy wiem że upiększasz stworzenie
wciąż jeszcze wschodzącym zielonym promieniem

a kiedy zgaśniesz i blask zieleni zagaśnie
bądź pewna że będziesz tu ze mną na zawsze
schowana głęboko pod ciepłym kamieniem
ogrzanym przez twych promieni zielone wspomnienie

werteryzmy bezpotrzebne

zza bielonych trwogą ścian
łeb wychyla mroczny świat
w którym swój rozstawia kram
martwa cisza – bezlitosny kat

kiedy mnie dotyka
wszystko spada w dół
tam mnie znów spotyka
chłonącego ból

prowadzi mnie powoli
bym zrozumiał z końcem
nie dla mnie co nie boli
i nie dla mnie twoje słońce

pora rozejść się zapomnieć
raz na zawsze zamknąć drzwi
kiedyś może ci przypomnę
jak niewiele znaczą dni

nasycone niezamordowaną ciszą
w której już nie tylko liście
w ciemnym lesie się kołyszą


Już za chwilę

Rozlała się szarość pomrukiem zegara,
po mętnym niebie przygnębień i łez.
Możesz, do skutku, nawoływać się starać,
lecz czy to pomoże? Ja sądzę, że nie.

Zamiast uśmiechem częstować wędrowców,
skanujesz ich z żalem, chcąc ujrzeć tę twarz,
która dla ciebie jest dachami wieżowców:
skąpana w słońcu i bije z niej blask.

Chcesz się zanurzyć w głębokim spojrzeniu,
które, chcesz tego, wyraża coś więcej niż śmiech,
a jednak wzrok twój, ponownie… ląduje w cieniu.

Możesz powiedzieć: „to znowu pech”,
ale zaczekaj, bo szczęście nadciąga.
Już dłonie stęsknione ku tobie wyciąga.

Nic...

Wołałem do Ciebie swym błagalnym szeptem,
celując prosto w stal milczących niebios…
Kiedy ciemność pozrzucała książki z półek,
musiałem je pozbierać roztrzęsioną dłonią.

Połamany grzbiet największej, burzył krew
i zapalał światło nienawiści. Wraz ze świtem
wstawał we mnie nowy grzech. 
Otulony kołdrą zniechęcenia, leżał na poduszce
wiary, że gdzieś znajdę sens.

Wołałem do Ciebie, mieląc krzyki w szept,
w gardle zdartym łzami, w duszę tłocząc krew.
Dzisiaj wiem na pewno – nie odpowiesz nigdy,
nawet jeśli słyszysz…jestem Tobie obcy.
Nawet, jeśli widzisz – to nie znaczę nic.