...Gdyby świat pomalować dziecka pierwszym uśmiechem
Tak jak klocków pudełko poukładać w kolory
Dni dobrocią rozpalać ciągle więcej i więcej
W miastach wielkie ogrody z serc milionów stworzyć
Gdyby wykraść łodygom kwiaty piękne i strojne
Wiatrom wpiąć je we włosy by tańczyły z radości
Może wreszcie nad smutkiem błękit rozlałby słońce
Może świat by wybuchnął szczerym śmiechem Miłości
Bo jeszcze można dziś kochać, można ufać i wierzyć
Topić serca zamarzłe, sięgać gwiazd, sięgać tęczy
Póki nie jest za późno można tyle ocalić
Jeśli Miłość w nas się pali
Kiedy świat już wypłacze oczy ślepe nad dobro
Gdy zakrztusi się wreszcie własną łzą i cierpieniem
Kiedy przejrzy się w lustrze, zlęknie się samym sobą
Może wtedy zrozumie, jego dusza skruszeje
Nie potrzeba nic liczyć, ani stawać na głowie
Lecz wystarczy drzwi okna jak najszerzej otworzyć
Na tę Miłość co cicho w ciepłym geście i słowie
Tak po prostu bez krzyku, wielkich reklam przychodzi
Spróbuj świat pomalować dziecięcym uśmiechem
Tak jak klocków pudełko poukładać w kolory
Dni dobrocią rozpalać spróbuj więcej i więcej
Znaleźć najpierw w swym sercu te tajemne ogrody
Spróbuj wykraść łodygom kwiaty piękne i strojne
Wiatrom wpiąć je we włosy by tańczyły z radości
Może wtedy przez troski wyjrzy promieniem słońce
Może wtedy wybuchniesz szczerym śmiechem Miłości
Bo przecież możesz dziś kochać...
Raz jeden spróbuj pokochać
