İkimizde bir sihir var, bir büyü, yoksa çoktan aklımın tozlanmış raflarından birinde anı kutusuna düşerdi zihnimin resimleri ama ne varsa bizde, tutuldu gönlüme gitmiyor.
Daha önce de sevmiştim birilerini, öyle ya bu ömürden kimler geçmedi ki? Ama ne varsa bizde işte, bir tuhaf, silinmiyor, bitmiyor.
Birini ilk gördüğünde uzun yıllardır tanıdığını hissedermiş gibi, asansörün ilk hareketinde yüreğinin şöyle bir hoplaması gibi, dilinin ucundaki yazar adı gibi, biraz sonra bir şey olacağını hissediyor gibi… Gibi işte, ne varsa aramızda öyle gibi…
Ne varsa bizde, kimseyle öyle olmuyor. Hiç durmadan sohbet edilmiyor kimseyle saatler boyu, en akılı olanın bile cümleleri bir yerde bitiyor. Bizim günlerce güldüğümüz olayları, bir tebessümle geçiştiriyor başkaları.
Ne varsa bizde, elektrik mi, enerji mi, frekans mı; her neyse o işte, başkalarıyla tutmuyor. Yap-boz parçaları gibi, benim bulduğum hiçbir parça yüreğime cuk diye oturmuyor.
Gölgelenmiş hayatlar tanıyorum yeni yeni, her gelenin bir yanı karanlığa çalıyor. Kime uzatsam elimi, içinde güneş açmıyor.
Ne varsa ikimizde, birlikteliğimizde, sevgimizde, ne varsa bizde artık; o kimseyle olmuyor. Senden sonra döndüğüm bütün sokaklar ya boşluğa, ya kendime çıkıyor. Ne varsa bizde, hiç kimseyle adım, seninle olduğu gibi uyumlu durmuyor. Ne varsa çözemediğimiz ikimizde, o bir daha kimseyle yan yana iyi durmuyor….
