fangry

Spostrzegłem Cię z daleka
schylona jak kwestarka,
tak jak byś wielki ciężar
dźwigała na swych barkach.

Calutka w czerń spowita
za dnia kawałek nocy,
żałosny tworząc obraz
smutkiem bijące oczy.

Łez gorzkich stróżka płynie
twarz przeorując smętną,
jakby chciały zamazać
smutku wyryte piętno.

Usta w pełnym grymasie
niemą oznaką były
cicho wyrzec narzekań
gorzkich nie mając siły.

Dobiegał szlochu pogłos
z serca płynący echem,
jakby ktoś zardzewiałym
duszę orał lemieszem.

Cierpienia pełen obraz
bez odrobiny złości,
tak można płakać tylko
po straconej miłości.

IDOL