Wsparty na łokciu, w zmiętej pościeli
która wczorajsze odgłosy tłumi,
zerkam ciekawie , obok leżący
wczoraj czytany piękny wolumin.
Jak morska fala ,pierś się unosi
szmerem oddechu wciąż napędzana,
gasząc skaczący po wargach uśmiech
który na nowo wciąż się odradza.
Pomysł przemyka jak błyskawica,
w usługiwaniu jestem cnotliwy
otworem stoi nowa możliwość
by się wykazał taki obibok.
Całując oczy, sen pragnę spłoszyć
rozsiewam zapach od róż bijący
za noc upojną chcę podziękować
kawiorem który w kanapce gości.
IDOL
