Ukryta gdzieś drzemie
wiosna bojaźliwa
zapóźnionej zimy
wciąż końca nie widać.
Co dzień rano ziemia
szronem zabielona
śnieg jak wróg schowany
zalega w zagonach.
Chorobą złożone
(nic nie wskórał Largus)
pola ciągle jeszcze
w zimowym letargu.
Chociaż czajka woła
skiby jak by głuche
pokrojone leża
wciąż do góry brzuchem.
Choć burzą majową
sycone powietrze
jak brzdąc ozimina
śpi sobie w najlepsze.
Gęś co gna z południa
gęgając coś nuci
tylko patrzeć kiedy
z powrotem zawrócić.
Truskawki pod folią
trzęsą się w amoku
złe że plony dadzą
chyba w przyszłym roku.
Choć to nie wygodne
czas się prawdy imać
po spóźnionej zimie
przyjdzie wczesna zima.
IDOL
