Raaziel

nie znajduję cię ostatnio
w pustym kufrze moich snów
z dnia na dzień co prędzej zapominam
jak brzmiał mój dotyk na twojej skórze
kiedyś go łaknęła jak pustynia dżdżu

częściej próbuję zasypiać na niby
ze wzrokiem utkwionym w odległych przestrzeniach
upstrzonych piegami migoczącego złudzenia
że między nimi jest nasze miejsce
i przeznaczenie nas znajdzie na drodze ku nim

możeśmy zostali dla siebie gwiazdami?
tak odległymi od siebie że ich blask się gubi
w bezdennej ciemności pomiędzy
i sny wysychają nam przez to jak łzy których brak?
jeżeli tak…

to lepiej spaść w ogień i przez ułamek być smugą
na której upadek spoglądają miliony
oczu zmęczonych tym samym złudzeniem
które i na nas opadło całunem nicości

to lepsze niż gasnąć powoli po utraceniu…

częściej sypiam na ulicy
kostropatych myśli i wygasłych żądz
każdy świt przynosi w darze
wszechogarniający ziąb

nie mam okna na podwórze
ukwiecone nadziejami
na cieplejszy powiew wiatru
nie cuchnący złudzeniami

już nie brodzę głową w chmurach
więdną galaktyki u stóp
częściej tęsknie patrzę w przeszłość
tam nie wzywał jeszcze dół

rzadziej słucham tego dźwięku
który ktoś nazywa śmiechem
od wymarłych słupów latarń
cisza się odbija echem

częściej sypiam na ulicy
tutaj gdzie króluje brud
wygaszone żądze milczą
kiedy nas przeszywa chłód