Nibylandia
Najsamototniejsza istota w Nieskończoności...
Wieczny tułacz z Krainy Smutku...
Piewca Samotnych Dróg...
Orędownik Łez...
Złożona z kawałków nie pasujących do siebie w swej istocie...
Zlepiona naprędce...
Nieposkładana w swej Naturze...
Niepokorna Szczęściu...
Ja się tylko Życiu majaczę...
Tylko się Życiu ulewam...
Ani żywa... ani martwa...
Jestem nieokreślonym bytem....
Czasoprzestrzenią jestem...
Czarną Dziurą Rozpaczy....
Nie martwię oczu
okrutną twą przestrzenią
Nie dręczę dłoni
przebrzmiałym twym ciężarem
na suchość ust nakładam
balsam z gwiazd migotu
I nawet jeśli mnie tak zostawisz
nawet jeśli zadrwisz
nawet słowa nie uronię
nic nie powiem
szeptem się będę uśmiechać
szeptem się będę przelewać
po brzegu twojej skroni
Wiara mi tylko pozostała
Ta najbardziej krucha
Nieustająca...
I wierzę
I wierzyć będę
Jutro
I jutro
I jeszcze jutro...
Jak mozesz mnie ranić
dotknięciem czułych myśli
Jak możesz ścierać łzy z policzków
Szorstkością swego języka
Jak możesz mnie tak mamić
łagodnością swoich oczu
Jak możesz do mnie milczeć
długością swoich rzęs
Jak możesz mnie nie znać
na wyciągnięcie dłoni jestem
ścielę się piaskiem pod Twoje stopy
spadam rosą
na linię Twych barków
trącam z wiatrem
czułość Twych kolan
jesienią liściem się układam
pod palcami Twoich rozkojarzeń
