Ostatnia wieczerza, a zarazem pierwsza msza...
Czy w ciągłym pośpiechu potrafimy chociaż jedną chwilę poświęcić tylko dla siebie?
Czy zastanawiając się nad osiągnięciem naszych celów i realizując nasze plany potrafimy nie zgubić w sobie CZŁOWIEKA?
Czy zastanawiamy się, czym różni się zaspakajanie zachcianek i kaprysów od zaspakajania potrzeb służącym życiu?
Często sama ulegam, może nawet zbyt często ulegam pokusom, lecz od siedmiu lat szczególnie mocno Triduum Paschalne stanowi dla mnie czas szczególny.
Wiele pytań można zadawać. Każdy z nas ma na jedno pytanie różne odpowiedzi. Żadna nie jest ani dobra, ani zła.
Każda wypływa z wiedzy i serca odpowiadającego.
Myślę, że każdy z nas pragnie miłości bezwarunkowej. Niektórym jest dana.
Czy kiedyś i ja ją poznam?
Czy ta Wielkanoc pozwoli ustawić jeszcze jeden kamień w podwalinie samopoznania? Nie wiem.
