ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﮫ ﮐﺸﺘﻦ روﯾﺎھﺎﻣﺎن ﮐﻤﺒﻮد وﻗﺖ اﺳﺖ. ﭘﺮﮐﺎرﺗﺮﯾﻦ آدﻣﮭﺎﯾﯽ ﮐﮫ در زﻧﺪﮔﯽ دﯾﺪه ام ھﻤﯿﺸﮫ وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ
ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ھﺮ ﮐﺎری داﺷﺘﮫ اﻧﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﮫ ھﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، اﻏﻠﺐ ﺧﺴﺘﮫ اﻧﺪ و ھﯿﭻ ﺗﻮﺟﮭﯽ ﺑﮫ اﻧﺪک ﮐﺎری
ﮐﮫ ﻻزم اﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ. ﻣﺪام ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ روز ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﺗﺎه اﺳﺖ . ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ از ﺟﻨﮕﯿﺪن ﻣﯽ
ﺗﺮﺳﻨﺪ
.
دوﻣﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﮫ ﻣﺮگ روﯾﺎھﺎﻣﺎن در ﻗﻄﻌﯿﺖ ھﺎی ﻣﺎ ﻧﮭﻔﺘﮫ اﺳﺖ . از آﻧﺠﺎ ﮐﮫ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ را ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ
ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮدﻣﺎن را در ﮐﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻦ از زﻧﺪﮔﯽ، ﺧﺮدﻣﻨﺪ و ﻣﻨﺼﻒ و ﻣﺤﻖ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ. ﺑﮫ آن ﺳﻮی
دﯾﻮارھﺎی ھﺴﺘﯽ روزاﻧﮫ ﻣﺎن ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﻢ و ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﮫ ﺷﺪن ﻧﯿﺰه ھﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ و ﺑﻮی ﻏﺒﺎر و ﻋﺮق را
اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و آﺗﺶ ھﺎی ﻋﻈﯿﻢ و ﭼﺸﻤﮭﺎی ﺗﺸﻨﮫ ﭘﯿﺮوزی ﺟﻨﮓ ﺟﻮﯾﺎن را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ اﻣﺎ ھﺮﮔﺰ ﻟﺬت، آن ﻟﺬت
ﺷﮕﺮف درون ﻗﻠﺒﮭﺎی رزم آوران را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ. ﺑﺮای آﻧﺎن ﻧﮫ ﭘﯿﺮوزی ﻣﮭﻢ اﺳﺖ ﻧﮫ ﺷﮑﺴﺖ . ﺗﻨﮭﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪن ﻣﮭﻢ
اﺳﺖ
.
ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﮫ ﻣﺮگ روﯾﺎھﺎﻣﺎن آراﻣﺶ اﺳﺖ. زﻧﺪﮔﯽ ﺑﮫ ﻏﺮوب ﯾﮏ ﺷﻨﺒﮫ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد؛ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﻤﯽ
ﺧﻮاھﯿﻢ. ﺑﯿﺸﺘﺮ از آن ﭼﮫ ﺧﻮد ﻣﺎﯾﻠﯿﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﻢ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﯿﻢ . ﺧﻮد را ﺑﺎﻟﻎ ﻣﯽ ﭘﻨﺪارﯾﻢ روﯾﺎھﺎی ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺎن را
ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﮔﺬارﯾﻢ و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺷﺨﺼﯽ و ﺣﺮﻓﮫ ای ﺧﻮد را ﻣﯽ ﺟﻮﯾﯿﻢ . ﺷﮕﻔﺖ زده ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﮐﮫ اﻓﺮادی ﺑﮫ ﺳﻦ و
ﺳﺎل ﻣﺎ ھﻨﻮز از زﻧﺪﮔﯽ، ﻓﻼن ﭼﯿﺰ ﯾﺎ ﺑﮭﻤﺎن ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ. اﻣﺎ در ﺣﻘﯿﻘﺖ در ژرﻓﺎی ﻗﻠﺒﻤﺎن ﻣﯽ داﻧﯿﻢ آن
ﭼﮫ رخ داده اﺳﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺎ از ﻧﺒﺮد ﺑﺮای روﯾﺎھﺎﻣﺎن از ﺟﻨﮕﯿﺪن دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه اﯾم
goli_kh
مشهد
Nous a rejoint:
چه قدر غم انگيز است كه مردم طوری بار می آيند كه به چيزی شگفت انگيز چون زندگی عادت می كنند
