fangry

Niespodzianie dzisiaj
bańka szczęścia prysnęła
kiedy do raju wrota
przed nosem zatrzasnęłaś.

Słowa jak kamienie
me serce zmiażdżyły
łez gorzkich potoki 
marzenia rozmyły.

Twarz piękną kryjesz 
za czarnym woalem
przez co nieustannie 
wzbudzasz serca alert.

Oddalasz się spiesznie
wśród kompletnej ciszy
zatrzymać Cię pragnę
 wołania nie słyszysz.

Gdy już upadam
jak ranny Adonis 
spojrzeniem moc dajesz 
by znowu Cię gonić.

Niosąca niepewność
jak hazardu karta
nadzieja umiera
do muru przyparta.

Przegrany się dźwigam 
przybity brzemieniem
Ikarem nie będąc
żyć mogę wspomnieniem.

IDOL

Z wywczasów wracając
zabytki są w cenie,
odpocznę myślałem
w Sierpeckim skansenie.

Pośród chałup starych
ze strzechą słomianą,
ujrzałem aniołka
z buzią roześmianą.

Z małą lalką w ręku 
po bruku skakała,
niespokojnym wzrokiem 
do tyłu zerkała.

Wyszła tuż zza rogu
chaty z Sochocina,
(aż oddech wstrzymałem)
przepiękna blondyna.

W sukieneczce mini
odkryte ramiona,
jak wiosna świeciła.
bielizna zielona.

Na córkę zerkała 
z jasnym błyskiem w oku,
na nosie pieprz mały
dodawał uroku.

Jak wino dojrzewa
wzrastało pragnienie,
by zamieszkać z nimi 
chociażby w skansenie.

IDOL

Zza okna dobiega
mdły odgłos kakofonii
tęsknota kroplami 
w mokre szyby dzwoni

Jak Syzyf strudzony 
rozłąką całonocną
biegnę się przywitać 
nie boję się zmoknąć.
 
Śmiało wyjdź uśmiechnięta
w otwarte ramiona 
nad nami z miłości 
otwarta osłona.

W sidła zaplątany
uroczej kusicielki
zlizuję spragniony
rozkoszy kropelki.

Zachłannie całując 
zwijam jak w ukropie
śląc prośby błagalne
marzę- o wielkim potopie.

IDOL

Budząc się odrzucam
losu chichoty
okryty grubym 
szalem tęsknoty.

Chociaż trenuję
woli ćwiczenie
to znowu powraca 
tamto wspomnienie.

Wyprawa do lasu 
była niedziela
biegłaś tuż obok 
swego spaniela.

Włosy anielskie 
piękne oblicze
pędziły za Tobą 
moje źrenice.

Tkwiłem tak w miejscu 
cierpiąc katusze
znikałaś goniona 
zbudzonym uczuciem.

Ciągle powraca 
widzenie o świcie
tą jedną chwilą 
zmieniłaś życie.


Szukam wytrwale
szczęścia ziarenka 
ciągle się błąkam

po leśnych ostępach.

IDOL
  

Przez wydm piaski miałkie
brnąc szept morza słyszę,
potężny Posejdon
falami kołysze.

Powód pragnę poznać
Twych uczuć atrofii,
do morza podążam
chcąc smutki utopić.

Po plaży się błąkam 
jak ronin bez pana,
myślami powracam 
do Ciebie kochana.

Gdzie oczy niebieskie 
usta karminowe,
gdzie nosek perkaty
włosy długie, płowe.

Mimo że odeszłaś 
ciągle tkwisz w pamięci,
serce jak ptak kwili
w oku łza się kręci.

IDOL