fangry

Wschodzi kwietniowy dzień
ziemia kipi majem
nocy ostatni kęs
słońce promieniem kraje.

Drzewa cicho szemrzą
muzyką wiatru cną
bojąc się, obudzić tych
co snem kamiennym śpią.
 
Upływający  czas 
mocno trzyma w kleszczach
kukułka raz po raz
kurantem swym obwieszcza.

Klimat przesiąkniety
nastrojem grobowym
bratek pragnie zmienić
uśmiechem chabrowym.

Tulipanów bukiet
pod akacji kloszem
z otwartych kielichow
spija ranną rosę.

Zbolałe serce łkaj
dolę płać haraczu ,
zamglonym spojrzeniem
czytając epitafium.

IDOL