Coraz mocniej czuł się
życiowym bękartem
zgorzkniały, miał serce
żałością przeżarte.
Wzrokiem otępiałym
jak ktoś bez rozumu
pod nogi spoglądał
snując się wśród tłumu.
Wtem twarz spostrzegł z dala
uśmiechem rozgrzaną
aż serce zadrżało
znienacka przystanął.
Blask włosy rozpalał
jak światło przyćmione
oczęta figlarne
jak onyks zielone.
Sylwetka ponętna
jak u gwiazdy z serialu
kręciła biodrami
piękna w każdym calu.
Znów poczuł we wnętrzu,
że ogień goreje
to jedno spojrzenie
zbudziło nadzieję.
Rozsiewa spojrzenia
jak mgła powłóczyste,
gdzie oczy zielone
i włosy ogniste.
IDOL
