Raaziel

bladolice poranki przynoszą mi ciebie
na poduszkach spełnienia pod kołdrą snu
spełnionego w najlżejszym oddechu
tańczącym na pajęczynce uśmiechu
w kąciku mych ust

upalne południa stygną na twoją prośbę
oddaję ci ciepło którego zabrakło
na stole kuchennym w mieszkaniu zgliszcz
przy mnie nie zmarzniesz w największą z zim
i znajdziesz na dłoni największe z serc

dopiero nocą gdy świat umilknie
rozbrzmiewa symfonia skrzydełek kolibrów
zawzięcie tłukąca w przedsionkach oddechów
zostaje zatańczyć w jej takt
nie pierwszy raz

marzyłaś mi się mniej pięknie niż jesteś
niewyobrażalna
uroda chwil przebija mi płuca i serce
gdy dwoma słowami włączyłaś prąd
w domu gdzie dotąd panował mrok

Nigdy nie mów: „nie będę”.
Często powtarzaj: „od teraz”
Nie będę żałować tego, co daje mi uśmiech.
(Chyba, że tak.)
Od teraz szczęście ma twoją twarz.

Nigdy nie mów: „nie mogę”.
Często powtarzaj: „będzie lepiej”.
Nie mogę uwierzyć, że nie jesteś już tylko snem.
(Chyba, że tak.)
Od teraz będzie lepiej niż w moich snach.

Nigdy nie mów: „spróbuj zapomnieć”.
Często powtarzaj: „nie trzeba”.
Spróbuj zapomnieć o złych dniach minionych.
(Chyba, że tak.)
Nie trzeba mi więcej, prócz twoich słów.

Mów do mnie często, co tylko zechcesz.
Mów nawet milcząc spojrzeniem pełnym.
Milczenie nigdy nie było, nie będzie nasze.
Zwłaszcza, że kocham cię kochać.
I kocham na zawsze.